τελεόγονος

-ον, Α

αυτός που γεννήθηκε τέλειος, μετά την κανονική συμπλήρωση τού χρόνου τής κυοφορίας («τὰ μὲν τελεόγονα τῷ χρόνῳ ἔτεκεν», Αριστοτ.).

[ΕΤΥΜΟΛ. < τέλειος / τέλεος + -γονος (< γόνος < γίγνομαι), πρβλ. παλαιό-γονος. Η προπαροξυτονία προσδίδει στον τ. παθ. σημ.].